tag:blogger.com,1999:blog-70132869175940158172024-03-13T11:10:58.140-07:00Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑartisthttp://www.blogger.com/profile/08580975174047038404noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-7013286917594015817.post-4039403488967601132015-04-28T22:44:00.001-07:002015-04-29T00:15:40.022-07:00Ας μιλήσουμε λοιπόν για τέχνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ας μιλήσουμε λοιπόν για τέχνη. Αλήθεια ζώντας την
καθημερινότητά μας σε δύσκολους καιρούς, με τα τόσα καθημερινά προβλήματα, αναρωτιέται
κανείς: υπάρχει χώρος γιαυτήν;;; </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ακόμη όμως και αν δεχτούμε ότι η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει
τον κόσμο, αναμφισβήτητα μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο. Και αυτός με την σειρά του μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Είναι όμως η τέχνη για όλους;;;; Πιθανόν να μην είναι, αλλά
αυτό μπορεί να αλλάξει. Η εκπαίδευση είναι ο καταλύτης.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η ύπαρξη λοιπόν της τέχνης είναι μια αναγκαιότητα. Είτε
έρχεσαι σε επαφή με αυτήν είτε όχι αυτή υπάρχει. Και όταν μιλάμε για τέχνη
βεβαίως εννοούμε τον χώρο της τέχνης.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο χώρος της τέχνης αποτελείται πρώτα απόλα από τους
καλλιτέχνες. Σε κάποιους ανθρώπους υπάρχει η δημιουργική ανάγκη από την οποία
προκύπτουν τα έργα τέχνης. Έπειτα αποτελείται από το κοινό που έρχεται σε επαφή
με τα έργα αυτά. Τα καταναλώνει, εμπνέεται από αυτά, αλλάζει ο τρόπος σκέψης
του. Χωρίς την επαφή αυτή, η τέχνη είναι ανολοκλήρωτη. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο τρίτος παράγοντας που πιθανόν διαφεύγει, αλλά είναι ίσως ο
σημαντικότερος, είναι ο μηχανισμός </span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">που φέρνει σε επαφή το έργο του καλλιτέχνη
με το κοινό. Θα μπορούσε να πεί κανείς πως χωρίς τον καλλιτέχνη δεν υπάρχουν
όλα τα άλλα. Θα αντέκρουα ότι στο πέρασμα της ιστορίας απέμειναν μόνο οι
καλλιτέχνες που έφεραν σε επαφή το έργο τους με το κοινό. Υπάρχουν σίγουρα
σημαντικότατοι καλλιτέχνες που επειδή δεν έβγαλαν ή δεν κατάφεραν να βγάλουν οι
ίδιοι ή οι επίγονοί τους το έργο τους
από το εργαστήρι τους, δεν απέμεινε τίποτα από αυτούς.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο μηχανισμός αυτός είναι τα μουσεία, οι γκαλερί, οι
εκδοτικοί οίκοι, τα θέατρα, κλπ.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVtHHMAZqe325tOfc7OGIeWoW6BqMX0ns8X8gGSJKmoXj-jsXMcwlL8hFjwX-ZAGf320YJn5ogS7gtlZWMAWEPSUPpI_FOjnhy3X2JxQeN3isCwZKwvhz_1cD0XGsOOx9fe6Oi9IMgVfz6/s1600/11139009_10153257705019594_6406966951004805659_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVtHHMAZqe325tOfc7OGIeWoW6BqMX0ns8X8gGSJKmoXj-jsXMcwlL8hFjwX-ZAGf320YJn5ogS7gtlZWMAWEPSUPpI_FOjnhy3X2JxQeN3isCwZKwvhz_1cD0XGsOOx9fe6Oi9IMgVfz6/s1600/11139009_10153257705019594_6406966951004805659_n.jpg" height="320" width="226" /></a><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μετά από την απαραίτητη εισαγωγή ας αναφερθούμε στα της
πόλης μας. Αν και δεν είναι πλήρως διασαφηνισμένοι οι όροι πολιτισμός –
κουλτούρα – τέχνη, είναι ξεκάθαρο ότι δεν ταυτίζονται, αλλά μάλλον εμπεριέχεται
ο ένας στον άλλον. Καθημερινά ακούμε για πολιτιστικές εκδηλώσεις, που
περιλαμβάνουν από την γιορτή της σαρδέλλας μέχρι γκαλά όπερας. Κάποια στιγμή θα
πρέπει, προφανώς από τους «ανθρώπους του πνεύματος» (<span lang="EN-US">sic</span>), να καθοριστούν με σαφήνεια οι
διαφορές τους. Κάποια στιγμή θα πρέπει
να αρχίσουν να αξιολογούνται τα δρώμενα, έτσι ώστε να αρχίσει το κοινό να
αποκτά κάποιο «μέτρο» στο τι είναι καλό και κακό. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Σύνδεσμος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας επιδιώκει να
δώσει το στίγμα αυτό. Αποτελώντας έναν από τους μακροβιότερους θεσμούς στον
χώρο της κουλτούρας της πόλης, με την δράση του να απλώνεται σε όλα τα είδη της
τέχνης, έχει σαν στόχο του τις ποιοτικές παρεμβάσεις στον χώρο της κουλτούρας. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Το Εικαστικό Τμήμα άρχισε να λειτουργεί πρόσφατα, προσπαθώντας
να ζωντανέψει την εικαστική κίνηση της πόλης. Είναι αλήθεια ότι οι εκθέσεις στην
πόλη μας είναι σπάνιες. Φυσικά σημαντικό ρόλο παίζει και η έλλειψη κατάλληλων
χώρων. Με την έκθεση που διοργανώνει ο Σ.Φ.Γ.Τ. από τη Δευτέρα 4 έως την
Παρασκευή 8 Μαΐου 2015 στη Δημοτική Καπναποθήκη Καβάλας, επιδιώκει να
οριοθετήσει τον χώρο εκ νέου, δημιουργώντας μια πολύ σημαντική έκθεση σύγχρονης
τέχνης, που θα λειτουργήσει σαν σημείο αναφοράς για το μέλλον των εικαστικών
της πόλης.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Έξι ζωγράφοι,
ο Κώστας Γκουρτζής, ο Κώστας Καμαργιάνης , ο Διαμαντής Σταγγίδης, η Μαρία
Τσιρουκίδου, η Κλάρα Φαντίνι και ο Νίκος Χατζής, δύο γλύπτες, ο Νίκος
Σαμαρούδης και ο Γιάννης Μαραγκουδάκης, και δύο ακόμη καλλιτέχνες κόμικς, ο
Χρήστος Καρακίτσος και ο Αδριανός Σταγγίδης, που συνεργάζονται με το Εικαστικό
Τμήμα, παρουσιάζουν μέρος της πρόσφατης δουλειάς τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Καβάλα
28 Απριλίου 2015</span><o:p></o:p></div>
</div>
artisthttp://www.blogger.com/profile/08580975174047038404noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7013286917594015817.post-52040492590240991952011-05-28T04:09:00.000-07:002011-05-28T04:19:10.612-07:00ΚΑΒΑΛΑ. Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΥΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΥΣ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFje56sQDmeiHyk1ksXYOCplwTpdYNgIl3OBot7M_cEYSXrRj-_uqEOo8j5kqDTvz9K8JopUFzd7_FO1zilc2XYjJ4O91_esOIFlBpnPYSELYZHpsjOQMRl_3chhmLo1ST8lJldR3HSIHD/s1600/bacchanalian_feast_II.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 192px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFje56sQDmeiHyk1ksXYOCplwTpdYNgIl3OBot7M_cEYSXrRj-_uqEOo8j5kqDTvz9K8JopUFzd7_FO1zilc2XYjJ4O91_esOIFlBpnPYSELYZHpsjOQMRl_3chhmLo1ST8lJldR3HSIHD/s320/bacchanalian_feast_II.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5611723522464211906" /></a><br />Καβάλα Μάϊος 2011.<br />Η είδηση: Ο Δήμος Καβάλας αποφάσισε να νοικιάζει και να μην διαθέτει δωρεάν τις αίθουσες του, για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.<br /> Οργισμένος για μια ακόμη φορά με τους τοπικούς παράγοντες που παίρνουν τις αποφάσεις. Εδώ και μερικά χρόνια η αίθουσα στο φουαγιέ του διοικητηρίου βρίσκεται σε οικτρή εγκατάλειψη, ακατάλληλη για εκθέσεις. Πριν μερικούς μήνες έκλεισε για τους εικαστικούς η αίθουσα της παλιάς βιβλιοθήκης αφού παραχωρήθηκε στον σκακιστικό όμιλο. Και αφού απέμεινε μόνο το κτίριο της πλατείας καπνεργάτη ο Δήμος αποφάσισε ότι η αίθουσα πλέον θα νοικιάζεται. Ναι υπάρχει οικονομική κρίση. Ναι ο Δήμος δεν έχει έσοδα. Από πού όμως επιδιώκει να αυξήσει τα έσοδά του; Από τους εικαστικούς καλλιτέχνες της πόλης του;<br /> Αισθάνομαι ότι πρέπει να αναλύσω τις δύο πτυχές του θέματος. Η μια από την πλευρά της τέχνης και η δεύτερη από την πλευρά της ισονομίας.<br />Είναι νομίζω γνωστό σε όλους ότι το κομμάτι της τέχνης που αφορά τα εικαστικά έχει κακοπάθει στην πόλη μας, κυρίως αν το συγκρίνουμε με άλλες μορφές τέχνης. Το αποδεικνύουν οι ελάχιστες σε αριθμό αλλά και σε ποιότητα εικαστικές εκδηλώσεις που έχουν συμβεί τα τελευταία 25χρόνια που ζω στην Καβάλα. Αυτό έχει τη δική του συμβολή στο ότι έχει διαμορφωθεί ένα πολύ μικρό κοινό που αισθάνεται οικειότητα για τα εικαστικά αλλά και έχει την γνώση για να τα εκτιμήσει. <br /> Το εικαστικό έργο τέχνης είναι το αποτέλεσμα πολύπλοκων εσωτερικών διεργασιών του καλλιτέχνη. Συμβαίνει συνήθως σε μοναχικούς χώρους, παρότι έχει επιρροές από όλο τον κόσμο. Ο καλλιτέχνης φορτίζει το υλικό έργο, είτε είναι ζωγραφική, είτε γλυπτό, είτε κατασκευή με όλα τα επεξεργασμένα ερεθίσματά του. Όμως το έργο για να ολοκληρωθεί χρειάζεται τον θεατή του. Για να επικοινωνήσει, να ρουφήξει το φορτισμένο φορτίο. Τότε μόνο ολοκληρώνεται ο μαγικός κύκλος της τέχνης. Αυτή η επικοινωνία του θεατή με το έργο γίνεται συνήθως σε μουσεία γκαλερί ή αίθουσες εκθέσεων. <br />Η Καβάλα είναι μουσειολάγνα πόλη. Διαθέτει μουσεία διαφόρων ειδών μέχρι και μουσείο καπνού, αλλά όχι τέχνης. Δεν διαθέτει γκαλερί και όπως ανέλυσα παραπάνω δεν έχει παρά μία αίθουσα εκθέσεων. Σε άλλους τόπους υπάρχει διάθεση συνύπαρξης μουσειακών χώρων με σύγχρονη τέχνη. Π.χ. η αίθουσα της παλιάς μουσικής στην Παναγία έχει όλα τα απαραίτητα. Σε σχετικό αίτημα όμως, ο βλοσυρός υπεύθυνος του Δήμου ήταν κατηγορηματικός. Δεν διατίθεται η αίθουσα για εκθέσεις.<br /> Που λοιπόν θα γίνει η ολοκλήρωση της τελετουργίας της τέχνης? <br /> Η προσέγγιση που κάνουν οι άνθρωποι του δήμου είναι άλλη. Το μόνο που γνωρίζουν προφανώς από τέχνη είναι κρεμασμένα κομμάτια ζωγραφικής με τα ταμπελάκια που αναφέρουν την τιμή τους. Όμως αυτό είναι μια εμπορική έκθεση, όχι τέχνη. Είναι απλά ένα κορνιζάδικο. Σε αυτό επιβάλλεται να εισπράξει ο Δήμος το ενοίκιο του, όπως και σε κάθε εμπορική έκθεση. Όμως η τέχνη είναι μια προσφορά. Προσφορά του καλλιτέχνη στο κοινό της πόλης. Δεν είναι τραγελαφικό να ζητείται από τον καλλιτέχνη να χρηματοδοτήσει την προσφορά του? Είναι τουλάχιστον ανήθικο.<br />Ας το ξανασκεφτούν οι άνθρωποι του Δήμου, πρέπει να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα στις εμπορικές εκθέσεις και σε αυτές που αφορούν την τέχνη. <br /> Και περνώ στο ζήτημα της ισονομίας. Ο Δήμος χρηματοδοτεί με τεράστια ποσά συγκριτικά τις άλλες μορφές τέχνης. Πρώτα από όλα το θέατρο. Αγορασμένο ολόκληρο το Παλλάς για το ΔΗΠΕΘΕ. Με μόνιμους υπαλλήλους, καλλιτεχνικούς διευθυντές κλπ. Διοργανώνει με μεγάλο κόστος το Φεστιβάλ Φιλίππων. Νοικιάζει ολόκληρο το Όσκαρ για το δημοτικό Ωδείο. Δεν θα ισχυριστώ ότι είναι άσκοπα έξοδα. Φυσικά χρειάζονται όλα αυτά. Αλλά δεν μεροληπτεί υπέρ των καλλιτεχνών του θεάτρου και των μουσικών και εις βάρος των εικαστικών καλλιτεχνών? Θα πούν οι περισσότεροι ότι αυτά είναι θεσμός. Πολύ σωστά. Αλλά πως θα σας φαινόταν κατ΄αντιστοιχία να πληρώνει ο ηθοποιός για να παίξει σε μια παράσταση στο Παλλάς, ή να πληρώνει ο μουσικός για να παίξει στο Όσκαρ?? Είναι αδιανόητο. Αυτό όμως ακριβώς ζητά από τον εικαστικό καλλιτέχνη. Να πληρώνει για κάτι απόλυτα αντίστοιχο.<br /> Ήταν εντυπωσιακή η κινητοποίηση για να σωθεί το ΔΗΠΕΘΕ πριν από μερικούς μήνες. Αλλά από ότι φαίνεται δεν ήταν από ευαισθησία για την διατήρηση της καλλιτεχνικής δραστηριότητας στην πόλη, από αγάπη για την τέχνη, αλλά για την διατήρηση των θέσεων εργασίας και των θέσεων των διοικητικών συμβουλίων.<br /> Δεν έχω στοιχεία για το πόσο επιβαρύνει η παραπάνω δραστηριότητα τον δημότη της Καβάλας. Μπορώ όμως να υπολογίσω ότι αυτά που θα εισπράξει ο Δήμος από την ενοικίαση των αιθουσών της πλατείας καπνεργάτη σε ένα χρόνο θα είναι για 20 εβδομαδιαίες στην καλύτερη περίπτωση εκδηλώσεις επί 250 ευρώ η κάθε εκδήλωση 5.000 ευρώ. Αρκούν για λειτουργικά έξοδα ενός μηνός των παραπάνω δραστηριοτήτων. Ούτε για αστείο?<br />Καβάλα. Η πόλη των νεκρών κτιρίων. Η ανύψωση των λαογραφικών γιορτών σε κύρια έκφραση πολιτισμού. Η λατρεία για κάθε τι μουσειακό. Αλλά και η αδιαφορία για την στήριξη του σημερινού, αυτού που συμβαίνει τώρα. <br /> Για εμάς που μεγαλώσαμε, που έχουμε δώσει το στίγμα μας είναι απλά μια απογοήτευση. Κύριοι, θα βρούμε αλλού, έξω από την πόλη αυτή το κοινό μας. Είναι κρίμα όμως για τους πολίτες της πόλης. Έστω τους λίγους που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στην επαφή με την εικαστική τέχνη. Και είναι πολύ κρίμα για τους νέους που δεν θα γνωρίσουν πράγματα που ίσως θα τους αγγίξουν για πάντα. <br /> Κύριοι, η ανάγκη δημιουργίας τέχνης δεν είναι ούτε για αυτοπροβολή, ούτε για απόκτηση εσόδων.<br /> Σε μας τους εικαστικούς , μας απομένει λοιπόν ο δρόμος της παραίτησης ή ο δρόμος της διεκδίκησης. Με το κείμενο αυτό φιλοδοξώ να ξεκινήσει η αφύπνιση αφενός των εικαστικών της πόλης, αφετέρου δε των ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις στην πόλη αυτή. Και μακάρι να προβληματίσει και τους πολίτες της πόλης αυτής. <br /> Εκ βαθέων<br />Διαμαντής Σταγγίδηςartisthttp://www.blogger.com/profile/08580975174047038404noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7013286917594015817.post-52082515110232359972009-06-03T03:39:00.001-07:002009-06-03T03:45:56.526-07:00Ο Marcel Duchamp και η ιστορία της τέχνης<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8yseTzcqued6ICRCcLHYm5WVmSkWMJRe6c5Mp4z7vtEhqZr4fccScZU-c-PJw0Ib23uliVsN9cJpnQpRztkAqeK95-GGnVop6rnlXOOegGclumA37nEVtD5BPw_Wi8wuPdsZX7_AjVjHc/s1600-h/200905.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 165px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8yseTzcqued6ICRCcLHYm5WVmSkWMJRe6c5Mp4z7vtEhqZr4fccScZU-c-PJw0Ib23uliVsN9cJpnQpRztkAqeK95-GGnVop6rnlXOOegGclumA37nEVtD5BPw_Wi8wuPdsZX7_AjVjHc/s320/200905.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5343050103423125826" border="0" /></a><br />Θεωρώ ότι η τέχνη πέρα από τις διάφορες κατηγοριοποιήσεις της , χωρίζεται σε δύο περιόδους. Πριν και μετά τον Marcel Duchamp. Ομολογώ ότι είναι «εκ των ων ουκ άνευ», η επιρροή του στην ιστορία της τέχνης. Επίσης όμως τον θεωρώ ηθικό αυτουργό για την καταστροφή της τέχνης. Ήταν καίριες οι τοποθετήσεις του. Όμως η χρήση που έκαναν οι επίγονοί του, οδήγησαν την τέχνη σε τραγελαφικές εκδοχές και στην απομάκρυνσή της από το ευρύ κοινό. Υπό την έννοια αυτή είμαι «προ-Ντυσανιστής». <span style="font-weight: bold;">Θέλησε να προχωρήσει πέρα από την ζωγραφική του αμφιβληστροειδούς με σκοπό να αιφνιδιάσει τον εγκέφαλο και να θέσει την τέχνη στην «υπηρεσία του νου»</span>. Θέλησε να συγκλίνουν οι τέχνες. Το πέτυχε αν σκεφτούμε ότι τα τελευταία 20 χρόνια ζούμε κάτω από την απόλυτη καταπιεστική κυριαρχία των επιγόνων του (δέστε τις Μπιενάλε, όλες σχεδόν τις μεγάλες διοργανώσεις κλπ). Η δική μου θέση είναι: είμαι ζωγράφος και απευθύνομαι στον αμφιβληστροειδή. Ούτως ή άλλως ο αμφιβληστροειδής είναι η πύλη. Ο νους είναι αυτός που θα επεξεργαστεί το ηλεκτρικό σήμα και θα προκαλέσει στον εγκέφαλο εκκρίσεις ουσιών που προκαλούν συναισθήματα.<br />Ενα βασικό πρόβλημα που εντοπίζω στη σύγχρονη τέχνη είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της μοιάζει να στοχεύει σε ένα κυριολεκτικό - συνήθως ψευδοκοινωνιολογικό - μήνυμα. Μοιάζει να λέει : υπάρχει πείνα στον κόσμο, υπάρχει φτώχεια, δυστυχία, μοναξιά , πόλεμος. Σίγουρα έχει δικαίωμα η τέχνη να κάνει θεωρητικά σχόλια. Όμως , όπως λέει και ο Φραντς Ακερμαν: «Και το κάνει. Για εμένα όμως αυτά δεν είναι παρά εικονογραφημένα κοινωνιολογικά δεδομένα. Και τις περισσότερες φορές δεν είναι καν αρκετά συνταρακτικά για να φιλοξενηθούν έστω και σε μια πολιτική εκπομπή στην τηλεόραση. Οι επιστήμονες ή οι δημοσιογράφοι διατυπώνουν αυτά τα ερωτήματα πολύ καλύτερα.»<br />Δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να έχει το έργο τέχνης κάποιο κοινωνιολογικό νόημα. Υποψιάζομαι ότι οφείλεται στον προαιώνιο φόβο του ανθρώπου μπροστά στο κενό.<br />Θεωρώ ότι ο καλλιτέχνης είναι ένας δέκτης που προσλαμβάνει από το περιβάλλον του ερεθίσματα, τα οποία επεξεργάζεται και τα αποδίδει ως έργο τέχνης. Δηλαδή λειτουργεί σαν printer την ώρα της δημιουργίας. Επιδιώκω στην δική μου δουλειά να μην υπάρχει θέμα, ούτε νόημα παρά μόνο συναίσθημα.<br />Θεωρώ αστεία την πρακτική πολλών σύγχρονων καλλιτεχνών, να ανακατεύουν ζωγραφική, βίντεο , εγκαταστάσεις και ότι άλλο σκεφτούν για να παράγουν ένα έργο με «νόημα», το οποίο αρκούν μερικές λέξεις για να περιγραφεί. Και εκεί φαίνεται η γύμνια του. Τα θολά νοήματα και τα ασαφή υπονοούμενα θεωρούν ότι είναι ο πλούτος του έργου. <span style="font-weight: bold;">Γιατί ναι μεν μια εικόνα αντιστοιχεί σε χίλιες λέξεις, όπως λέγανε οι Κινέζοι, αλλά και λίγες λέξεις είναι το νόημα ενός πολύπλοκου σύγχρονου έργου.</span> Και απομένει το θολό , ασαφές , στομφώδες και συχνά αυθαίρετο κείμενο του θεωρητικού της τέχνης για να «αναδείξει» ακόμη και αυτά που δεν υπάρχουν και ούτε πέρασαν από το μυαλό του δημιουργού.<br />Επίσης ένα σοβαρό μειονέκτημα της σύγχρονης τέχνης είναι η ανάλυση του ελάχιστου. Διερεύνηση σχέσεων και προβληματισμός για ήσσονα θέματα. Τα μεγάλα , τα αιώνια θέματα τα άγγιξαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες και στους σημερινούς απέμειναν τα μικρά, τα στιγμιαία. Τα βρίσκω απελπιστικά αδιάφορα.<br />“Οι ελιτίστικες τέχνες έχουν πρόβλημα, λέει ο Steven Pinker . Η σύγχρονη εικαστική σκηνή των οπτικών τεχνών είναι μια παρωδία και η ελιτίστικη μουσική τέχνη έχει γίνει εσωτεριστική και έχει περιθωριοποιηθεί σε μια εποχή όπου η σύγχρονη λαϊκή μουσική σφύζει από δημιουργικότητα. Αυτή η πτώση , θεωρώ, είναι συνδεδεμένη με την άρνηση της ανθρώπινης φύσης από τους διανοούμενους του 20ου αιώνα, τους κριτικούς και τους ελιτ καλλιτέχνες, είναι κυρίως απόρροια του ισχυρισμού ότι το κάλλος είναι μια κοινωνική κατασκευή της μπουρζουαζίας και όχι μια απεικόνιση στοιχείων των αντιληπτικών, συναισθηματικών και γνωστικών ικανοτήτων μας”. <br /> Kαβάλα 3 Ιουνίου 2009<br /> Διαμαντής Σταγγίδηςartisthttp://www.blogger.com/profile/08580975174047038404noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7013286917594015817.post-61576050883248226552009-01-28T23:34:00.000-08:002015-04-28T23:15:17.493-07:00ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝ ΦΑΜΠΡ ΣΤΟΝ ΤΕΛΗ ΤΣΕΛΕΠΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLsCF6GmQYpX3X3g0rPZ26HgBhtD8pT20t7Ro3n7alcWX0Wu5jKWMRUe2J_dw1CjwDjpm9Wfoxjzxa0ZJNUhnHrPjOCSoAJAuBtGQRjaX3vE_9rWDvEOP-TyvqDFPZEGvy2eaeREALvLb8/s1600-h/Graphic1.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><span style="color: white;"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLsCF6GmQYpX3X3g0rPZ26HgBhtD8pT20t7Ro3n7alcWX0Wu5jKWMRUe2J_dw1CjwDjpm9Wfoxjzxa0ZJNUhnHrPjOCSoAJAuBtGQRjaX3vE_9rWDvEOP-TyvqDFPZEGvy2eaeREALvLb8/s320/Graphic1.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296618082944307122" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 158px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" /></span></a><br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; color: white; font-family: georgia; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: bold; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"></span><br />
<div align="left">
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; color: white; font-family: georgia; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: bold; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">Kαβάλα 29 Ιανουαρίου 2009</span></div>
<div align="left">
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; color: white; font-family: georgia; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: bold; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"><br /> ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝ ΦΑΜΠΡ ΣΤΟΝ ΤΕΛΗ ΤΣΕΛΕΠΗ<br /> Μια σημαντική παρέμβαση που επιδιώκει να κάνει η ομάδα Τεχνωρός , είναι να μιλήσει για την τέχνη με όρους σημερινούς και παγκόσμιους, όπως δεν έχει ξαναγίνει από τον τοπικό τύπο.<span class="Apple-converted-space"> </span><br /> Αλήθεια τι είναι ο συμπαθέστατος Τέλης Τσελέπης για τους Καβαλιώτες; Ο πατριάρχης όλων των ντόπιων ζωγράφων, ο διασημότερος Καβαλιώτης ζωγράφος εντός και εκτός Καβάλας, καθώς και ένας από τους έλληνες ζωγράφους με την μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα. Τι είναι ο Γιαν Φάμπρ για τους ειδικούς της παγκόσμιας τέχνης; Ο σημαντικώτερος ίσως εκπρόσωπος της παγκόσμιας σύγχρονης εικαστικής σκηνής. Με έργο που κινείται σε εγκαταστάσεις, video, performance, ζωγραφική και άλλα πολλά. Τι κοινό έχουν οι δύο συνάδελφοι "καλλιτέχνες"; Δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλον. Και δεν υποψιάζεται κάν ο καθένας , με τι ασχολείται ο άλλος. Παρένθεση. Βεβαίως για να μην αδικούμε την πόλη μας, η ίδια κατάσταση θα ισχύει και στην Σαρλερουά του Βελγίου. Ο ντόπιος καλλιτέχνης Λούκας Κέλενς που απεικονίζει με θαυμαστό τρόπο τα κάλλη της αγαπημένης του πόλης, θα είναι πασίγνωστος σε αντίθεση με τον άγνωστο Γιαν Φάμπρ από την Βελγική Αντβέρπ. Τι αλήθεια συμβαίνει; Υπάρχουν δύο παράλληλοι κόσμοι που μπλέκονται μεταξύ τους και αγνοεί ο ένας τον άλλον; Κλείνει η παρένθεση.<br /> Οι κάτοικοι λοιπόν της πόλης μας γνωρίζουν τον συμπατριώτη τους, γνωρίζουν ότι κάνει τέχνη και όλοι τους μπορούν να δώσουν έναν ορισμό στο τι είναι τέχνη , ποια είναι η χρησιμότητά της και τι τους αρέσει στο έργο του.<br /> Ελάχιστοι, θα ήμουν ευτυχής αν κάνω λάθος, πιστεύω ότι γνωρίζουν τον Γιαν Φάμπρ, αφού δεν έχει και δεν πρόκειται να εκθέσει ποτέ έργα του στην Καβάλα και ούτε τους έχει μιλήσει ποτέ κανείς γι αυτόν. Οι κάτοικοι της πόλης μας έχουν διαβάσει πολλές φορές στον τοπικό τύπο , τους τοπικούς καλλιτέχνες να αφηγούνται πως "…..ζωγραφίζω από μικρός, η τεχνοτροπία μου είναι πρωτότυπη και δεν ανήκει σε κάποιο ρεύμα , η Καβάλα έχει πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες και πολύ αξιόλογη εικαστική κίνηση" και όλοι σχεδόν θα έχουν ξεφυλλίσει ένα λεύκωμα τέχνης και θα μάθουν τα ονόματα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της ιστορίας , ασχέτως του αν μπορούν να ταυτοποιήσουν έστω και μερικούς ζωγράφους με τις εικόνες των έργων τους.<br /> Ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο, θα φύγουν νέοι από την πόλη τους για να σπουδάσουν ζωγραφική σε κάποια σχολή καλών τεχνών , ή θεωρία της τέχνης. Εκεί θα μάθουν για την ύπαρξη καλλιτεχνών σαν τον Γιαν Φάμπρ και άλλοι μεν θα επιστρέψουν εκεί που ήταν, ενώ άλλοι θα συστρατευτούν με ομοιδεάτες τους για να υπερασπιστούν καλλιτέχνες που κάνουν είτε "εστιασμένη έρευνα των ορίων, ετερόδοξων και μεταφυσικών συστημάτων", είτε "συστηματική επεξεργασία της έννοιας του αρχείου ως διαμεσολαβημένης καταγραφής της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας", είτε "ιδιότυπη χρήση του ζωγραφικού μέσου ως αποδόμησης της ιδεολογίας του θεάματος", είτε "διαπραγμάτευση της έννοιας του δημόσιου μνημείου και την οικειοποίηση του αστικού χώρου ".<span class="Apple-converted-space"> </span><br /> Θα συσπειρωθούν στην συνέχεια γύρω από ένα ιερατείο "ειδικών περί τέχνης" οι οποίοι γνωρίζουν την μόνη αλήθεια για το ποια είναι μεγάλη τέχνη και θα θεωρητικολογήσουν πάνω σαυτό επικαλούμενοι και άλλους προφήτες. Και φυσικά θα επινοήσουν την "μεταγλώσσα" τους. Χρησιμοποιούν μια ειδική γλώσσα, πράγματι, που δεν καταλαβαίνουν οι αδαείς, οι ανόητοι και δηλώνουν ότι η τέχνη - και ακόμη περισσότερο η μεταγλώσσα της - δεν απευθύνεται άμεσα και δίχως προϋποθέσεις στους πάντες. Δηλαδή μόνο σε λίγους και εκλεκτούς. Αυτό λοιπόν το δόλωμα θα τσιμπήσουν κάποιοι αφελείς και θα σπεύσουν να ενταχθούν στους κύκλους αυτούς , πιστεύοντας ότι γίνονται σημαντικώτεροι άνθρωποι.<span class="Apple-converted-space"> </span><br />Το συνοθύλευμα αυτό - επιμελητές-κριτικοί -ενταγμένοι καλλιτέχνες- art victims- δημιούργησε και λειτουργεί αυτό το παράλληλο σύμπαν στον χώρο της τέχνης. Πιστεύουν ότι νιώθουν αυτό που δεν μπορούν να νιώσουν οι αδαείς, μπορούν να αναγνωρίζουν το καινούργιο , το σημαντικό , το σπουδαίο όσο ακραίο κι αν είναι. Και αρκετοί καλλιτέχνες το εκμεταλλεύονται πλασάροντας οτιδήποτε. Έτσι λοιπόν οι θεωρητικοί της τέχνης γίνονται σημαντικότεροι από τους καλλιτέχνες εφόσον κινούν τα νήματα και οι καλλιτέχνες λειτουργούν σαν μαριονέτες τους προς ίδιον όφελος. Και όταν θα φωνάξει κάποιος , -ο βασιλιάς είναι γυμνός, αυτοί μιλούν χωρίς να λένε τίποτα, θα τον κοιτάξουν υποτιμητικά λέγοντας τι ξέρεις εσύ , γνωρίζεις τον Πανόφσκι, τον Γκόμπριτς, τον Μαλινόφσκι, τον Γκίερτς, κ.λ.π.;;<br /> Αυτοί θα έκαναν οτιδήποτε για να έχουν κοντά τους τον Γιαν Φάμπρ, θα εκστασιαστούν από τις απόψεις του , όταν τους κάνει την τιμή να ασχοληθεί μαζί τους. Και φυσικά δεν τους ενδιαφέρει αν υπάρχουν καλλιτέχνες και με τι ασχολούνται στην μικρή επαρχιακή πόλη που την λένε Καβάλα.<span class="Apple-converted-space"> </span><br />Δεν μπορεί να φανταστεί ο κοινός νούς, η πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης αυτής , τι ορίζουν σαν τέχνη οι ειδικοί, οι θεωρητικοί της τέχνης. Ίσως να είδαν κάποια εικόνα σε περιοδικό ή στην τηλεόραση αλλά το θεώρησαν φάρσα.<span class="Apple-converted-space"> </span><br /> Και θα αναρωτηθεί κάποιος , ποιος τους δίνει σημασία αυτούς. Λάθος μέγα. Όλοι αυτοί γράφουν σε εφημερίδες και περιοδικά , ανήκουν σε ιδρύματα τέχνης. Να αναφέρω σύντομα ότι μόνο για την Ελλάδα υπάρχει το ΔΕΣΤΕ του Δάκι Ιωάννου, η Ιριδα Κρητικού, ο Αυγουστίνος Ζενάκος,η Συλλογή Εμφιετζόγλου, τη Δημοτική Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, κ.λ.π. Όλοι αυτοί ψάχνουν για τους καλύτερους εκπροσώπους της τέχνης που παράγεται σήμερα στην Ελλάδα. Και αν τους ξεφεύγει κάποιος για ένα διάστημα, δεν θα τους ξεφεύγει για πάντα. Έτσι λένε. Αν λοιπόν φίλε καλλιτέχνη που ζείς στην Καβάλα δεν ήρθαν σε επαφή μαζί σου ποτέ , είναι επειδή δεν αξίζει αυτό που κάνεις. Αυτοί λοιπόν οργανώνουν εκθέσεις, μπιενάλε, κλπ. Ο τύπος και η τηλεόραση τις διαφημίζει. Συρρέουν τα πλήθη. Αυτοί γράφουν ιστορία. Αυτό συμβαίνει βέβαια σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου. Καθώς επίσης τα "κέντρα" αυτά ανταλλάσουν μεταξύ τους εκθέσεις , καλλιτέχνες ,απόψεις. Προωθούν μια παγκόσμια τέχνη. Είναι κάτι σαν "Διεθνής" της Τέχνης. Έχουμε λοιπόν ένα τεράστιο θέαμα. Και μάλιστα μια τεράστια συσσώρευση θεάματος όπως έλεγε και ο Ντεμπόρ. Το οποίο θέαμα φέρνει χρήμα. Συλλέκτες που δίνουν τεράστια ποσά για να αγοράσουν κάτι που φτιάχτηκε απλώς για να είναι ακριβό. Έτσι το θέλει ο συλλέκτης, έτσι το κάνει ο "καλλιτέχνης". Προσέξτε, δεν είναι ακριβό γιατί έχει κάποια αξία. Ο υπόλοιπος κόσμος το ακούει στις ειδήσεις και αναρωτιέται.<br /> Υπάρχουν λοιπόν αυτά τα δύο χωριστά παράλληλα σύμπαντα. Που το καθένα αγνοεί ή αδιαφορεί για την ύπαρξη του άλλου.<br />Αυτά σκοπεύει να γεφυρώσει ο Τεχνωρός. Να απομυθοποιήσει τα πράγματα και να τα επαναοριοθετήσει στις σωστές τους διαστάσεις.<br />Γιατί παρακολουθούμε την δραστηριότητα και στους δύο αυτούς κόσμους. Όμως δεν μας καλύπτει απόλυτα κανένας από τους δύο. Γιατί βρισκόμαστε κάπου στη μέση. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι αυτός που αγαπά πραγματικά την τέχνη μένει ανολοκλήρωτος , με πικρή γεύση και από τους δύο αυτούς κόσμους. Και θα προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε ζωτικό χώρο ανάμεσα στους δύο. Ξεκινάμε τοπικά , αλλά μας ενδιαφέρει ο κόσμος όλος.<br />*Τα ονόματα που αναφέρω είναι φανταστικά, για να μην θεωρηθεί ότι θίγω πρόσωπα και πράγματα. </span></div>
<div align="right">
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; color: white; font-family: georgia; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: bold; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">Διαμαντής Σταγγίδης</span></div>
<br />
<span style="color: white;"><br /></span>
<!--[if lt IE 7.]><script type="text/javascript" src="http://www.kavalablogs.gr/fixpng.js"></script><![endif]--><span style="color: white;"><br /></span>
<a href="http://www.kavalablogs.gr/" target="_blank"><span style="color: white;"><img alt="Kavala Blogs" border="0" src="http://www.kavalablogs.gr/kavalablogs.png" /></span></a></div>
artisthttp://www.blogger.com/profile/08580975174047038404noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7013286917594015817.post-14186939333481011552008-11-21T03:58:00.000-08:002009-02-08T22:37:51.454-08:00πρωτοβουλία για την επιστροφή της μεγάλης τέχνης στο ευρύ κοινό<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4wS0hbzzh4sFpWac1hI03-2cmrSGat3xTTcrLNDFAHJYXn27UADxlq77DZ9IqM8kHrc3MmV8iiTkjaYVN1j7rMY54Jjify3ODuytcB0RIcsy8pGhZw4kL5sCAlnE5Hky92jv2stMnFaEL/s1600-h/200836.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 389px; height: 201px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4wS0hbzzh4sFpWac1hI03-2cmrSGat3xTTcrLNDFAHJYXn27UADxlq77DZ9IqM8kHrc3MmV8iiTkjaYVN1j7rMY54Jjify3ODuytcB0RIcsy8pGhZw4kL5sCAlnE5Hky92jv2stMnFaEL/s320/200836.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5271079491810375330" border="0" /></a><br /><span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; color: rgb(204, 0, 0); font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;font-family:'times new roman';font-size:16;" ><p><span style=";font-family:Courier New,Courier,mono;font-size:130%;" ><b></b></span><span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;font-family:'times new roman';font-size:16;" ><p><span style=";font-family:Courier New,Courier,mono;font-size:130%;" ><b><br /></b></span></p><p><span style=";font-family:Courier New,Courier,mono;font-size:130%;" ><b><br /></b></span></p><p><span style=";font-family:Courier New,Courier,mono;font-size:130%;" ><b><br /></b></span></p><p><span style=";font-family:Courier New,Courier,mono;font-size:130%;" ><b>Kαβάλα 21 Νοεμβρίου 2008</b></span></p><p><b><span style=";font-family:Courier New,Courier,mono;font-size:130%;" >Στην πραγματικότητα Τέχνη δεν υπάρχει. Υπάρχουν τα δημιουργήματα των καλλιτεχνών. Το αποτέλεσμα της δράσης των καλλιτεχνών, ονομάζουμε Τέχνη. (Gobrich)<br />H τέχνη μοιάζει με κοινωνικό φαινόμενο, αλλά στην ουσία είναι ένα σχεδόν φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν τη βροχή ή την έκρηξη ενός ηφαιστείου. Δεν καταγράφει την ιστορία ούτε κάνει ιστορία, ούτε προηγείται της εποχής της ούτε την ακολουθεί. H τέχνη δε μορφώνει αλλά κάνει κάτι περισσότερο, σε συνδέει με το μυστήριο της ύπαρξης. Σε κάνει πιο σοφό. Και σοφός δεν είναι αυτός που έχει απέραντες γνώσεις. Σοφός μπορεί να είναι και ο παππούς που δεν πήγε ποτέ του σχολείο. Oι σχολές, τα υλικά, οι τεχνοτροπίες, οι κοινωνικές ανακατατάξεις, οι συζητήσεις, οι φιλοσοφίες και τα κείμενα ασχολούνται μόνο με τα ερεθίσματα που επιδρούν πάνω στους καλλιτέχνες και αυτοί δημιουργούν την τέχνη. Δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την Τέχνη. O καλλιτέχνης συχνά δε γνωρίζει αν αυτό που έκανε, είναι καλό ή κακό. Σπάνια οι πρωτοπόροι πιστεύουν ότι είναι πρωτοπόροι. "Όταν ξύσεις ένα αληθινό έργο τέχνης θα τρέξει λίγο αίμα", λέει κάποιος. H τέχνη δεν προοδεύει ποτέ, μην τη συγχέουμε με την επιστήμη, απλώς αλλάζει πρόσωπα και τρόπους, για να πει κάθε φορά τα ίδια πράγματα. (Μυταράς)<br />Στον εικοστό αιώνα οι καλλιτέχνες προχώρησαν σε μια προσπάθεια κατεδάφισης του "παλιού", νοητική κυρίως, χωρίς κάποιο επαρκές "νέο" να ορθώνεται σε αντικατάστασή του. Όμως την αποδόμηση αυτή την αγνοεί παντελώς το ευρύ κοινό, το οποίο παραμένει λίγο-πολύ προσηλωμένο στο παλαιό παράδειγμα του Ωραίου και του Υψηλού. Απεναντίας το πλανημένο κοινό παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τους βαθείς μετασχηματισμούς γούστου και εννοιολόγησης που προωθεί η μαζική κουλτούρα, η ποπ.<br />H ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑ ΤΟ ΟΡΑΤΟ, ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΚΑΘΙΣΤΑ ΟΡΑΤΟ (Klee).<br />Η αποδόμηση , κορυφώθηκε στον καιρό μας με την απόρριψη του έργου-αντικειμένου υπέρ μιας τέχνης-διαδικασίας και μιας τέχνης-σκέψης ή χειρονομίας, που επικρατεί σ τη συντριπτική πλειονότητα της σύγχρονης σκηνής. Τα "μη-έργα" είναι δραματικά, απροσπέλαστα, αυτοαναφορικά, στείρα ή ανιαρά, κάποτε ανόητα, πάντα όμως αγωνιούν να προκαλέσουν ενδιαφέρον. Ευαγγελίζονται το τέλος της ιστορίας της τέχνης , ενώ οι "απόστολοι" των απόψεων αυτών αγωνιούν να καθιερωθούν ως οι κατεξοχήν "επαΐοντες".</span></b></p><p><b><span style=";font-family:Courier New,Courier,mono;font-size:130%;" >Ο σκοπός λοιπόν της πρωτοβουλίας μας έχει δύο σκέλη:<br />Αφενός μεν να ενημερώσει το ευρύ κοινό που δεν έχει την εξοικείωση με την τέχνη, στο τι είναι και τι δεν είναι τέχνη, πράγμα δύσκολο και όχι σαφές ούτως ή άλλως. Για να μπορέσει να νιώσει την καταπληκτική εμπειρία της απόλαυσης της τέχνης.<br />Αφετέρου δε να επιτεθεί στους "εχθρούς" της τέχνης, σε όλους αυτούς που απέκοψαν το ευρύ κοινό από την τέχνη, παίζοντας ακραία παιγνίδια στο όνομά της , επιδιώκοντας απλά την αυτοπροβολή τους , περιβαλλόμενοι από ένα ελιτίστικο κοινό που ενδιαφέρεται μόνο για την "διαφορετικότητά" του.<br />Θέλουμε να ξαναφέρουμε την μεγάλη τέχνη στο ευρύ κοινό, όπως ήταν σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας και αποκόπηκε κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα.</span></b></p><p align="center"><b><span style=";font-family:Courier New,Courier,mono;font-size:130%;" >Διαμαντής Σταγγίδης "Από την κίνηση "πρωτοβουλία για την επιστροφή της μεγάλης τέχνης στο ευρύ κοινό"</span></b></p></span><span style=";font-family:Courier New,Courier,mono;font-size:130%;" ><b></b></span></p></span><br /><br /><!--[if lt IE 7.]><script type="text/javascript" src="http://www.kavalablogs.gr/fixpng.js"></script><![endif]--><br /><a href="http://www.kavalablogs.gr" target="_blank"><img src="http://www.kavalablogs.gr/kavalablogs.png" border="0" alt="Kavala Blogs"></a>artisthttp://www.blogger.com/profile/08580975174047038404noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7013286917594015817.post-75330525431654872842008-06-20T03:17:00.000-07:002008-11-21T04:08:01.674-08:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKFSSkLqxrZ7Ba2NFX8vM5h-vkVwSZw8wKhqa0nb4JcLBp5sHxqud9wk2lsi8PgOfESHz3gRi_D1pBQcvInNa2BHxwkyGTACcc93HE2SU4cHWwueCDTKOzCr-bpH_FnxJWf3qyEff6jr74/s1600-h/200837.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 320px; height: 168px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKFSSkLqxrZ7Ba2NFX8vM5h-vkVwSZw8wKhqa0nb4JcLBp5sHxqud9wk2lsi8PgOfESHz3gRi_D1pBQcvInNa2BHxwkyGTACcc93HE2SU4cHWwueCDTKOzCr-bpH_FnxJWf3qyEff6jr74/s320/200837.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5271081386917805122" border="0" /></a><br /><p> Τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια, η ερώτηση που βασανίζει κάθε καλλιτέχνη αλλά και κάθε φιλότεχνο είναι: "τι είναι τέχνη ;;;;"</p> <p> Τα κινήματα πρωτοπορίας που εμφανίστηκαν στο διάστημα αυτό, με αρχή το DADA ανδρώθηκαν σιγά σιγά με την υποστήριξη της πλειοψηφίας διανοουμένων, κριτικών , ιστορικών, επιμελητών τέχνης και επιβλήθηκαν εξαφανίζοντας σαν συντηρητική οποιαδήποτε άλλη άποψη.</p> <p> H "ουρήθρα-κρήνη" που ο Marcel Duchamp επέβαλε σαν έργο τέχνης, άνοιξε νέους δρόμους στην θεώρηση του τι είναι τέχνη. Δημιούργησε το θεωρητικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο η εννοιολογική τέχνη ανυψώθηκε κυρίως με τον Joseph Beuys, οδηγώντας μοιραία στην ανυποληψία την τεχνική, την δεξιοτεχνία, την επιδεξιότητα.</p> <p> Σταδιακά περιθωριοποιήθηκε η ζωγραφική και επιβλήθηκε το video και οι εγκαταστάσεις , μαζί με τα happenings. Η τέχνη που από την επινόηση της από τον άνθρωπο των σπηλαίων, είχε σαν επιδίωξή της να προσφέρει στον άνθρωπο ομορφιά, άρχισε να κυριαρχείται από το άσχημο , το απαίσιο, το αποκρουστικό.</p> <p> Αποθεώθηκαν οι νοητικές ακροβασίες, κυριάρχησε η τέχνη που δεν την βλέπεις, δεν την φτιάχνει ο καλλιτέχνης, αλλά σου εξηγούν οι άλλοι, οι κριτικοί, οι ιστορικοί τέχνης, οι επιμελητές εκθέσεων το τι θάπρεπε να βλέπεις και τι θάπρεπε να νιώθεις βλέποντας.</p> <p> Θεωρώ ότι ανήκω σ΄αυτούς που βλέπουν καλόπιστα και ανεκτικά κάθε προσπάθεια καλλιτέχνη να εκφραστεί. Δεν μπορώ να δεχτώ όμως την επιβολή της τέχνης των ειδικών, μιας τέχνης που δεν αγγίζει τον κόσμο, αναγκάζοντας ακόμη και τους πιο καλόπιστους να αναρωτιούνται αν είναι βλάκες ή ανόητοι που δεν νιώθουν αυτό που θάπρεπε. Αναρωτιέμαι γιατί αυτοί που αγαπούν την ζωγραφική δεν την προστάτευσαν.</p> <p> Γιατί άραγε θεωρείται εξέλιξη της "πεθαμένης" ζωγραφικής το video, οι εγκαταστάσεις , τα happenings και όχι αντίστοιχα το μεν video παρακλάδι του κινηματογράφου , οι εγκαταστάσεις της αρχιτεκτονικής , τα happenings του θεάτρου. Γιατί άραγε βρέθηκαν τόσο πολλοί πρόθυμοι να θυσιάσουν την ζωγραφική, ενώ δεν τόλμησαν να κάνουν κάτι ανάλογο σε άλλες τέχνες; Σε ποια άλλη τέχνη ο περίγυρος των δημιουργών έχει μεγαλύτερη επιρροή από τους ίδιους τους δημιουργούς; Σε ποια άλλη τέχνη οι δημιουργοί επινοούν μόνο με το μυαλό τους και οι βοηθοί τους κατασκευάζουν τα έργα; Σε ποια άλλη μορφή τέχνης δεν υπάρχει τέχνη για τον πολύ κόσμο, αλλά μόνο "πρωτοπορίες"; Σε ποια άλλη τέχνη η πλειοψηφία του κόσμου έχει στρέψει την πλάτη της αδιάφορα και οι "ειδικοί" μαζεύονται σε "ειδικούς χώρους" βαυκαλίζοντας με επαίνους ο ένας τα αυτιά του άλλου;</p> <p> Γιατί η σύγχρονη τέχνη και όταν λέμε σύγχρονη τέχνη εννοούμε το κύριο ρεύμα της, το mainstream, δεν ενδιαφέρει αλήθεια κανέναν;</p> <p> Και εννοούμε φυσικά τα εικαστικά , γιατί και η μουσική και ο κινηματογράφος και το θέατρο έχουν το μεγάλο κοινό τους. Το οποίο δεν διαθέτουν τα εικαστικά. Γιατί λοιπόν οι σύγχρονοι εικαστικοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού. Ανοίξτε οποιοδήποτε περιοδικό, εφημερίδα, τηλεόραση. Κοιτάξτε τι είναι αυτό που προβάλλεται στα εικαστικά. Ποια συνομωσία επέβαλλε αυτή την μονόχνωτη κυριαρχία των κριτικών; Τι συμβαίνει αλήθεια; Οι αλλιώτικοι, oι εκτός "main streem" δημιουργοί είναι αδιάφοροι και δεν ασχολούνται μαζί τους οι κριτικοί και τα μέσα ή τα μέσα και οι κριτικοί ακολουθούν κατευθύνσεις που προβάλλουν μόνο "main streem" σνομπάροντας όλα τα άλλα;; Σκεφτείτε αλήθεια, πιο είναι το ισοδύναμο των Rolling Stones και των U2 στα εικαστικά; Χμ.... μήπως ο Τζεφ Κούνς, ο Μαουρίτσιο Κατελάν ή ο Ντέμιεν Χέρστ; Ποιος νταβατζής της τέχνης τους επιβάλλει; Ο Σαάτσι και Σαάτσι και τα τσιράκια του;</p> <p> ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΠΟΥ ΤΟΣΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕΨΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΑΠΟΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ; Τις πταίει;;;;;</p> <p> Nιώθοντας χαμένος λοιπόν, πριν από μερικά χρόνια , αποφάσισα να ακολουθήσω την βασική οδηγία των έμπειρων οδοιπόρων , οι οποίοι συμβουλεύουν ότι μόλις νιώσεις ότι έχεις χαθεί , το σοφώτερο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να πάρεις ανάποδα τα βήματα σου προς τα πίσω, μέχρι να βρεθείς σε γνωστά μέρη. Έτσι λοιπόν άρχισα ένα ταξίδι προς τα πίσω , στις σταθερές αξίες. Στους "grandmasters". Μελέτησα σε βάθος τα έργα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του Μικελάντζελο Καραβάτζιο, του Πάολο Ουτσέλο, του Πιέρο ντε λα Φραντσέσκα, κάνοντας μια απόπειρα να αιχμαλωτίσω την "άφατη ουσία" των έργων , των τεράστιων αυτών δημιουργών.</p> <p> Κυνηγώντας την σύλληψη της πεμπτουσίας της ζωγραφικής.</p> <p> Σταθμός στην διαδρομή μου αυτή το έργο μου ¨"did Rembrand know Altamira?" Κοιτώντας το , άλλος θεατής θα διαπιστώσει μια απόπειρα να ζωγραφιστεί η νυχτερινή περιπολία του Rembrand πάνω στην επιφάνεια ενός σπηλαίου, άλλος θεατής ένα αφηρημένο πίνακα ζωγραφικής που τα τυχαία χυμένα χρώματα συνέπεσε να σχηματίσουν το κλασσικό αυτό έργο,(όπως στη θεωρία του χάους, ένας χιμπατζής πατώντας τυχαία τα πλήκτρα της γραφομηχανής έχει πιθανότητες να γράψει Σαίξπηρ), άλλος θα έβλεπε μια φθαρμένη σπηλαιογραφία της Αλταμίρας, το θαμπό σύνολο της οποίας, αντίκρυσε ο Rembrand και ζωγράφισε το κλασσικό αυτό έργο του.</p> <p> Προβληματίστηκα για μήνες. Γιατί αλήθεια είναι μεγάλη ζωγραφική ο πίνακας "νυχτερινή περιπολία του Rembrand";; Σίγουρα όχι γιατί ζωγράφισε όμορφα ένα πλήθος 20-30 ατόμων. Οπωσδήποτε γιατί έχει υπέροχες γραμμές , χρώματα, ανεπανάληπτο φως, όλα σε ακριβείς ποσότητες και τοποθετημένα σοφά στο χώρο.</p> <p> Αλλά η μαγεία του δεν είναι ούτε οι εκφράσεις των προσώπων ούτε τα πολυποίκιλα υφάσματα. Η μαγεία του είναι κάτι πίσω από αυτά. Αυτό που δεν λέγεται. ΤΟ ΑΦΑΤΟ. Το μεταίχμιο ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη όπως έχει ειπωθεί.</p> <p> Από τότε όποτε ζωγραφίζω αισθάνομαι σαν αλχημιστής. Ίσως να μπορέσω κάποια στιγμή να αποδώσω αυτό το ΑΦΑΤΟ.</p> <p> </p> <p>Καβάλα Μάιος 2006</p> <p>Διαμαντής</p>artisthttp://www.blogger.com/profile/08580975174047038404noreply@blogger.com0